BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Sabtu, 28 Februari 2009

Hati yang terluka

Aku tak sangka, kau boleh buat aku macam ni. Pagi ni, aku bangun n tengok kasut kau n rumet kau dah takde. Sampai hati kau tak bagitau aku. Kau selalu buat aku macam ni. Kalau kau bagitau pun, bukan aku nak ikut sangat. Tapi sekurang2nya, bagitau lah aku. Ye, mungkin aku bangun lewat. Pada anggapan kau macam tu. Tapi kau tau tak, aku tak boleh nak tidur semalam?? Tak, kau tak tau dan tak perlu tau. Hampir pukul 4 pagi baru aku boleh tidur, tapi itu pun tak lena sangat. Dah lah. Yang aku pelik, kau pergi ke mana2 tak boleh ke bagitau aku?? Sekurang2nya, bagi la mesej. N, yang peliknya bukan semalam kau da cancel ke nak keluar tu gara2 apa yang terjadi semalam?? Aku tak faham. Kau buat aku macam ni boleh pulak, tapi bila aku buat kat kau, kau mulalah nak terasa hati dengan aku.
Kau memang hebat. Sahabat yang paling hebat yang pernah aku ada. Aku tak pernah menangis sebab seorang yang bergelar sahabat. Selama ni, hanya dia yang boleh buat aku menangis. N akhirnya, air mata aku menitis jua. Pedih, sakit. Tapi takpelah. Mungkin memang aku yang bersalah sejak dari mulanya. Kalau dengan cara ni boleh buat kau gembira, n balas apa yang aku buat kat kau, mungkin ianya agak setimpal. Tapi sekurang2nya, aku masih lagi meninggalkan pesanan ringkas buat kau kalau aku nak pergi ke mana2.
Aku selalu fikir, betul ke aku ni kau anggap sebagai sahabat?? Atau, kau berkawan dengan aku hanya untuk kepentingan kau aje?? Banyak kali kau pergi ke mana2 berdua dengan rumet kau, tanpa aku. Walaupun aku terasa, tapi aku fikir, mungkin kau ada sebabnya. Tapi, kalau rumet kau tak dapat nak temankan kau, barulah kau cari aku. Maybe sebab aku ni jenis yang go on. Tapi bukan bermaksud aku ni boleh dipijak. Kini aku sedar, rupanya si akak lebih menghargai persahabatan berbanding kau. Aku tak akan cakap benda2 macam ni kat kau. Hanya kat sini jek aku dapat meluahkan isi hati aku secara bebas. Tanpa perlu kau tau, n mereka yang lain tau. Mungkin macam aku ni sorang yang kejam sebab sampai hati aku tulis benda macam ni pasal kau, tapi dari memendam, lebih baik aku menulis. Sekurang2nya aku rasa lega. Menulis merupakan suatu terapi bagi aku, sebab aku tak pandai meluahkan kata. Aku minta maaf, wahai sahabatku. Aku betul2 rasa bersalah. Sorry...

* Hadapi dengan senyuman. Semua yang terjadi, biar terjadi. Hadapi dengan tenang jiwa.
Semuanya, kan baik2 saja.

0 ulasan: